1001gedachten

Eerder publiceerde ik op deze site een item over het al dan niet willen van kinderen. Ik uitte toen vooral mijn gevoel op dat moment en het luchtte op het van mij af te kunnen schrijven. Ik heb er af en toe nog eens bij stilgestaan, maar meer niet. Ik ben immers pas begin dertig. Echter, ruim een jaar later, moest ik daadwerkelijk serieus nadenken over mijn kinderwens.

Twee maanden geleden kreeg ik een probleem met mijn spiraaltje. Om een lang, en vooral pijnlijk, verhaal kort te houden: mijn lijf verdroeg het koperspiraal niet meer en deze moest verwijderd worden. Anticonceptie met behulp van hormonen, zoals het Mirena-spiraal en de anticonceptiepil zijn voor mij wegens een medische aandoening al jaren geen optie meer. De huisarts vroeg daarom dan ook heel terecht hoe wij onze anticonceptie wilden gaan regelen. Er bleven opeens namelijk maar heel weinig mogelijkheden over een zwangerschap te voorkomen. Ik houd toch wel teveel van seks om geheelonthouding daarbij als serieuze mogelijkheid te overwegen. En zo werd het 'wel-of-geen-kinderen-debat' superactueel binnen onze relatie. Eigenlijk schoven we een definitief besluit voor ons uit tot de leeftijd waarop het helemaal niet meer zo veilig of vanzelfsprekend is dat je zwanger wordt. Mijn echtgenoot zei tegen de huisarts 'Ik weet al sinds mijn zestiende dat ik geen kinderen wil. Alleen al het idee dat er door te seksen kinderen zouden kunnen komen, is voor mij voldoende afschrikwekkend om van d'r af te blijven!' De huisarts stelde daarop direct de vraag of we sterilisatie overwogen hadden. We hadden het wel eens besproken, maar meer als optie. Ooit. Ooit werd nu aangezien we een verwijsbrief voor de uroloog meekregen. We konden dan als we besloten hadden, zelf het ziekenhuis bellen voor een afspraak.

Slik……..

Nu werd er min of meer een beslissing geforceerd. Rationeel was ik niet veranderd ten opzichte van vorig jaar: ik heb geen behoefte aan kinderen. Toch vond ik dat ik ook rekening moest houden met mijn gevoelens. Wat zei mijn hart? En dat was dus een probleem! Wat was mijn gevoel? Heel wat uren heb ik doorgebracht op allerlei (vrouwen)fora om ervaringen en meningen van andere vrouwen te lezen. Vooral dit forumonderwerp heeft mij heel wat uurtjes zoet gehouden. Daar kwam ik veel herkenning tegen in de standpunten van andere vrouwen die géén kinderen hebben of willen. Daarnaast sprak ik met mijn moeder en schoonmoeder over hun ervaringen als moeder en vrouw. Daarmee had ik toch een mooie hoeveelheid kennis en informatie vergaard over anderen die met het 'kinder-vraagstuk' hebben gedeald. Ik stelde mezelf tenslotte de vraag 'Waarom wil ik kinderen?' en daar kwamen deze antwoorden op:

1. omdat ik wil voelen hoe het is om zwanger te zijn
2. omdat ik wil voelen wat, onvoorwaardelijke, moederliefde is.
3. omdat ik als ik bejaard ben en mijn echtgenoot er niet meer is, niet alleen wil zijn

Beetje karig hè? De eerste reden zag ik natuurlijk puur romantisch. Het idee van een nieuw leven in je buik dat jij klaarstoomt voor een komst in deze wereld. Mijn moeder herinnerde me fijntjes aan het feit dat zwangerschappen lang niet altijd probleemloos verlopen. Na maanden kotsend boven de plee of maanden van bedrust door complicaties kan de droom al gauw verworden tot een hel. Met betrekking tot de tweede reden had mijn mams ook een nuchtere overweging: 'er zijn inderdaad echte moederkloeken die geboren zijn, op aarde zijn, om moeder te zijn. Ik houd van al mijn kinderen, echter heb ik nooit die overweldigende, warme vloedgolf van moederliefde gevoeld toen jullie geboren werden.'. De derde overweging is naast egoïstisch natuurlijk nogal onzinnig. Hoeveel ouderen zitten er nu niet weggestopt in bejaardenhuizen en aanleunwoningen zonder dat hun kinderen (regelmatig) langskomen? Mijn beslissing was dus eigenlijk behoorlijk op weg richting sterilisatie.

Ik was toch wel bang om de knoop definitief door te hakken. Mensen die ik sprak, zeiden allemaal dat het een enorme beslissing was. Het feit dat ik in een dag of vijf tot de slotsom van een kindvrij leven kwam, baarde me zorgen. Moest ik er niet veel langer bij stilstaan? Mijn angst was dan ook dat ik over twee of vijf jaar toch spijt zou krijgen. Daar dacht ik dan vrij snel achteraan: 'als hij zich laat helpen dan kan ik eventueel altijd nog kinderen krijgen als ik toch echt niet zonder zou kunnen leven'. Die gedachte was voor mijn echtgenoot dan lichtelijk onprettig.

Hoewel mijn echtgenoot altijd zei geen kinderen te willen, kon ik zien dat hij nu toch wel even serieus het dilemma de revue liet passeren. Voor mij een geruststellende gedachte, want uiteindelijk zijn er twee mensen binnen een huwelijk die allebei en ook samen moeten (kunnen) leven met een besluit. Zijn bedenkingen hadden niet zozeer te maken met de vraag of hij vader wilde worden (dat wilde hij niet), maar veel meer met mij en onze relatie. Wat als ik dan toch spijt zou krijgen? Zou ik hem dat kwalijk nemen, omdat hij het meest overtuigd was? Zou ik dan bij hem weggaan om toch van een andere man kinderen te krijgen? Gezien mijn laatste slotsom dat hij zich moest steriliseren, kan ik me die gedachtengang heel goed voorstellen. Ik kan niet voorspellen hoe ik mij voel als ik spijt krijg. Dus honderd procent beloven dat ik niet bij hem wegga om toch kinderen te krijgen, kan ik niet geven. Maar ik kom toch al gauw op 99%. Naast dat ik dan nog liefde moet vinden bij een ander, moet het zwanger worden dan nog lukken en het kind daadwerkelijk geboren worden. Wie zegt dat dat lukt? En weggaan bij mijn huidige partner kan ik mij niet voorstellen! Hij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij geen kinderen wilde dus het zou wel erg flauw zijn om hem dat nu of later voor de voeten te werpen. Hij heeft me jaren geleden reeds de kans gegeven hem te verlaten als ik zo'n relatie niet zag zitten. Desondanks ben ik met hem getrouwd.

Na een dag of tien merkte ik dat we in cirkeltjes gingen denken en we met steeds dezelfde argumenten en uitkomst kwamen:

Wij gaan met zijn tweetjes verder!

En nee, ik ben niet bang voor de twijfel! Waar ik vroeger impulsief was, heb ik nu echt bewust, volwassen, gewikt en gewogen. Gelukkig komt nu één van mijn goede eigenschappen mooi van pas: als ik eenmaal een besluit heb genomen dan sta ik daarachter. Ik kijk niet meer om.