1001gedachten

Het moge inmiddels duidelijk zijn: blogmuts heeft de komende tijd alleen nog duizend-en-een gedachten over trouwen, bruiloften, huwelijken en al het andere dat te maken heeft met het in de echt verbinden van twee individuen.
Nummer een in deze serie: zijn of jouw eigen naam gebruiken na de dag der dagen?

Ik heb er lang over getwijfeld: houd ik mijn eigen naam of neem ik die van mijn aanstaande aan? Op mijn meisjesnaam ben ik best trots. Mijn ouders vervullen me met trots, waar ik tot nu toe voor gestaan daar schaam ik mij niet voor en ik vind dat ik gewoon een mooie en goed klinkende naam heb. Dat komt waarschijnlijk omdat het een ongebruikelijke naam is. Voordeel aan zijn naam: deze is een stuk alledaagser, maar daarmee komt ook het grote pluspunt dat ik hem eigenlijk nooit zal hoeven spellen. Als ik voor iedere keer dat ik mijn meisjesnaam heb moeten spellen een cent kreeg, dan kon ik ons eigen huis op ware grootte nabouwen.

Door te trouwen met mijn lief heb ik gekozen voor hem. Gevoelsmatig wil ik dus ook zijn naam overnemen, en dat zal ik dus ook gaan doen. Nadat ik dat besloten had bedacht ik me ineens dat ik dan ook een andere handtekening moet kiezen. Nou ja, moeten is een sterk woord want als ik gewoon blijf ondertekenen met mijn huidige naam is er waarschijnlijk geen haan die ernaar kraait. Maar als ik iets doe, dan liefst niet halfhartig.

Inmiddels heb ik er dus al wat uurtjes handtekening ontwerpen en oefenen opzitten. Wel wennen hoor, na dik vijftien jaar zo'n andere naam. Schiet me nu alleen ineens te binnen: onderteken ik op de dag zelf in mijn trouwboekje met mijn oude handtekening of alvast met de nieuwe? Op het moment dat ik teken, zijn we dan eigenlijk al helemaal getrouwd? Ja, volgens mij wel! Maar de trouwakte zal mijn meisjesnaam bevatten….Poeh, 'ja zeggen' is nog het minst moeilijke als ik zo alle overwegingen eens doorneem.

Ach, omdat een meisjesnaam nooit veranderd zullen mijn paspoort, rijbewijs en andere officiële stukken de rest van mijn leven nog mijn meisjesnaam bevatten dus helemaal kwijt raak ik mijn verleden natuurlijk niet! **